These - Antithese - Synthese

Als ik er over nadenk is het eigenlijk vreemd dat ik nu pas aan een blog begin. Ik schrijf al heel mijn leven en ik schrijf graag, heel graag. Als ik vroeger zei dat ik graag schreef, dan zat er eigenlijk maar 1 ding op: schrijver worden. Ik kon ook in de journalistiek of zo gaan, maar dat legde naar mijn gevoel te veel beperkingen op. Als journalist schrijf je over dingen buiten je om en ben je daar ook afhankelijk van. Als schrijver bepaal je zelf waarover je schrijft en ben je van begin tot eind baas over elke letter die op papier verschijnt. Maar als schrijver heb je natuurlijk iets nodig: lezers. En als ik er aan denk - of beter, toen ik er aan dacht - hoeveel lezers je nodig zou hebben om deftig brood op de plank te krijgen liet ik dat plan al snel varen.

Maar schrijven zonder enige zekerheid dat iemand het leest is ook niet leuk. Je schrijft opdat mensen het zouden lezen. Om ze mee te nemen in jouw gedachten. En als de dingen die je schrijft gewoon in de onderste lade van je bureau belanden dan is er eigenlijk geen bal aan. En dan stop je ook al snel met schrijven. Daarom zijn blogs wel leuk. Je bepaalt volledig zelf wat je schrijft en the global village die het internet geworden is zal het - hopelijk - lezen. No strings attached. Nergens van afhankelijk. Volledige vrijheid. Waarom begin ik er dan nu pas mee?

Goeie vraag, waarom eigenlijk? Wat houdt mij tegen? Als ik heel eerlijk met mezelf ben is het die ene impliciete beperkende factor die een blog met zich meebrengt. Als je blogt wordt je eigenlijk geacht over jezelf te schrijven. Over de appel die je vandaag hebt gekocht. Over die eikel die je vandaag op tv zag. Over die steen waarover je struikelde. Als er nu iets is dat ik niet graag doe is het over mezelf schrijven. Herinner je de meest klassieke opdracht voor een opstel op school: "Wie ben ik?" of "Beschrijf jezelf" of "Schrijf over je hobby's". Mijn eerste instinctieve reactie was altijd: Waar moei jij je mee? Jij hebt geen zaken met wie ik ben of wat mijn hobby's zijn. Bovendien vond ik mijn eigen leven altijd het minst interessante om over te schrijven. Ik vind dat nog steeds. Ergens heb ik ook nooit de tendens gesnapt van reality tv. Ok, op een of andere manier kan je het wel interessant vinden hoe Marion reageert nu Bjorn kampleider is geworden in Expeditie Robinson. Maar persoonlijk heb ik het altijd veel boeiender gevonden te zien hoe Jack Bauer er in slaagt de wereld voor de vijfde keer op tien minuten tijd te redden. En hoe de scenarioschrijver er in slaagt het (toegegeven, enigzins) realistisch te houden.

Maar goed, feit blijft dat ik de meeste zaken uit mijn leven graag voor mezelf hou en niet wil dat een of andere nobele onbekende mij psychologisch begint te analyseren. En feit blijft ook dat er in mijn hersenspinsels naar mijn gevoel veel interessantere mensen rondlopen. Daarom gaat deze blog niet over mij gaan. Ik ga deze ruimte gebruiken om andere mensen dingen te laten beleven. Ik weet niet hoe het gaat aflopen. Het zal voor mij ook een beetje zoeken en tasten zijn en jullie commentaren zijn dan ook steeds meer dan welkom. En daarbij, die mensen hun leven zal ook maar vorm krijgen door de dingen die ik beleef. Misschien haal je er uit wat echt was en wat niet. Maar zeker ben je nooit. En laat dat nu net het leuke er van zijn.