Trinity College

Het tweede opdrachtje: een romantische komedie. Qua genre is het zeker niet iets wat ik alle dagen schrijf, maar toen ik er over nadacht zag ik direct een ingewikkeld kluwen van mensen en hun verhoudingen tot mekaar vorm krijgen. Voor dit genre is het eigenlijk ook best om van achter naar voor te beginnen. Je stelt je eerst een stel personages voor die heel gelukkig zijn met mekaar en dan verzin je allerlei obstakels die je er tussen zet tot je aan het begin zit. In zekere zin was mijn verhaal dan ook voor een groot stuk 'af' - behalve op dat kleine detail dat ik het nog moest schrijven na. Zoals je wel vaker zal zien in deze reeks ben ik niet verder geraakt dan de aanzet van het verhaal, maar als je wil weten hoe het afloopt moet je het maar eens vragen.

‘Duncan, kom snel kijken!’ Roger wees uit het raam van Duncan’s freshmenflat in het Holy Trinity College. Duncan stond op uit de zetel en liep naar het raam. Zijn blik volgde de wijsvinger van zijn buurman en partner-in-crime.
Emily zat eenzaam op een bank in het tuintje waarop de flat uitkeek. Ze droeg een veel te duur paars kleedje en rond haar nek hingen parels die ongetwijfeld al een paar eeuwen erfstukken waren bij de Earles of Stortford.
Duncan zuchtte. Het moest er een keer van komen. De duizenden telefoontjes en brieven had hij met allerhande smoesjes, de een al wat flauwer dan de andere, kunnen afwimpelen. Maar nu was ze naar Cambridge afgezakt zonder hem iets te laten weten.

Duncan draaide zich om en liep naar de keuken. Hij haalde een glas uit de keukenkast, tikte het tegen het ijsbakje van zijn Amerikaanse koelkast waardoor er drie ijsblokjes in zijn glas vielen en kapte er een geut Johnny Walker Blue Label bij. Dan staarde hij in het glas alsof er elk ogenblik een orakel zou uitkomen.
‘Je zal het haar ooit moeten vertellen,’ riep Roger van aan het raam.
Duncan zuchtte een tweede keer. ‘Ik weet dat ik haar aan het lijntje hou Roger, maar je weet ook dat als ik haar laat vallen mijn ouders hier binnen de dag staan om me haar weer aan te praten.’
‘Dat speelt toch geen rol man. Het is een braaf kind, maar ze is niets voor jou.’
‘Ik heb je al gezegd dat dat in onze kringen bijzaak is.’
Roger beende de keuken binnen, rukte het glas uit Duncans hand en zette het met een harde klap op het aanrecht. Hij keek Duncan recht in de ogen aan, die zijn blik naar beneden sloeg. ‘Ik heb de indruk dat het in jullie kringen een bende mietjes zijn.’
Terwijl Roger terug naar z’n flat liep, nam Duncan z’n glas terug in z’n hand en liep naar het raam. Emily was van het bankje opgestaan en waggelde op haar veel te hoge hakken die ze duidelijk maar zelden droeg door het tuintje. Duncan nipte aan zijn glas en wendde zich opnieuw af van het raam. Hij zuchtte een derde keer.

Roger stormde de flat weer binnen met een kamerbrede grijs. ‘Ik weet hoe ik jou hier buiten krijg.’ Hij droeg een grote kartonnen doos die hij met een veel te grote zwaai op de salontafel zette. ‘En ondertussen kan je je freshman’s opdracht uitvoeren.’
De freshman’s opdracht is een opdracht die iedere eerstejaarsstudent krijgt. Het is een schijnbaar onmogelijke taak die hij tot een goed einde moet brengen om aan het college te kunnen blijven. Er is weliswaar nog nooit echt iemand voor geweigerd, maar het behoorde tot de achthonderd jaar oude traditie van de universiteit.
‘Hiermee kan je op klaarlichte dag een dansje doen op het grasveld van King’s college, zonder dat iemand je kan herkennen. Het enige wat je moet doen is zorgen dat geen enkele van de bewakers je kan vangen.’ Roger staarde met een samenzweerderige blik Duncan aan. ‘Al kan ik niet garanderen dat Abigail je niet zal herkennen als je onder haar flat de vogeltjesdans doet.’
Duncan grijsde. ‘Show me’.
Roger opende de doos en haalde er een helblauw spandex pak uit. ‘Dit is een pak van mijn neef aan de filmschool. Stuntmannen gebruiken het om special effects te doen tegen een blue key.’
Duncan trok zijn kleren uit en stapte in het pak. Het omspande zijn hele lichaam en toen hij aan de nek kwam zag hij dat er een extra stuk stof was waar hij z’n volledige hoofd in kwijt kon.
Toen hij de rits had dicht getrokken stond een onherkenbaar blauw silhouet in de kamer. Duncan trok z’n sneakers aan en rende naar buiten. Emily schrok op toen ze het blauwe spook zag passeren, maar wendde zich snel af en ging terug naar het bankje.